Чек да брцнам во ташнава: Скрипта за радост
Објавено во: Македонија 09 Јули, 2020
Колумниве, а со нив и притаената во последно време духовитост и ведрина, ги пишувам како противдоза за оние на кои веќе одамна ништо не им е смешно и ведро. Ги гледам и душава ми се кине. Оти ги знам. Отпорано. Отсекогаш. Знам какви беа. Беа радосни и полни со оптимизам и ентузијазам, категории одамна научени како метод за преживување на овие наши простори. Сите го научивме ова. И стари и млади. И на сите ни беше и ни стана природна состојба. Несвесно го исклучивме тоа копче, или ја заборавивме таа лекција, за која сите добивме 5ка и „одличен си” и тоа стана дел од нас. Научената лекција за радост. Мајсторски научивме да се радуваме и да се смееме. Но во последно време, ви велам ги гледам и душава ми се кине оти нема ништо од тоа. Избледено е, пожолтено е, фалат зборови, искинати се страниците, попуштена е жицата која ги држеше листовите на оваа копирана скрипта која кружеше со сесии на ред.