Сакаш слобода? Заслужи ја!

Добивај вести на Viber

Многу долго време ми требаше за да стасам до ова што сум. Обично сите прават некакви револуционерни чекори на млади години. Ете, мене к’сметот не ми бил таков. Зачауреноста во она што го живеев ме правеше долго време невидлива и за сама себе. Кога велам невидлива, не мислам на феноменот на јавна личност (Да се разбереме. Смешно е да се зборува за тоа во земја во која веројатно со пола народ е секој со секого роднина), туку на личност која живееше по некој вообичаен терк на нештата. Пишував уште кога имав 16-17. Бев бунтовна, дури имав и професори кои ми велеа дека презимето и не ми е баш туку така случајно залепено за табиетот. Не сум била нешто посебно проблематична ниту како тинејџер. Правев се’ она што го прават сите. Дали бев среќна? Да речеме дека не бев свесна колку имам празнина во сета таа посветеност да бидам во стадото.

Чудесијата која се случува тогаш кога на човек ќе му пукне филмот од се’ се вика слобода. После разводот, престанав да излегувам. Бев болно посветена на ќерка ми, која сосем добро напредуваше. Ми беше страв да се движам меѓу луѓе, па затоа светот ми се ограничи на одење на работа и дете. Повторно, дали бев среќна? Не знам...не бев ни свесна за себе. И тоа така траеше додека еден ден мајка ми и татко ми не ми рекоа да не се враќам по детето, туку да седнам некаде на кафе. Беше 4 попладне, а бидејќи Берза е во Дебар маало, седнав во едно кафуле, кое иако секогаш има гости, тогаш беше празно. Седев сама на маса, гледав никаде и плачев. Тогаш сфатив дека не знам што да правам со себе. Станав машина...работа, дете, пазарење. И така 3 години, секој ден. Не можев да се сетам што сум сакала да правам, што ме правело среќна и исполнета. Тие три години не читав, не слушав музика, не правев ништо освен што механички чекав да се стемни и раздени.