This is a man’s world (1)

Добивај вести на Viber

Сабота...работна за децата (каква глупоштина), а јас уште во 8 часот наутро нацртана на моето омилено место за пишување, кое изобилува со шаренило. Спремна со лаптоп, за секој случај и таблет, фотоапарат, кабли и ташна во која имам книги. Уште сабајлината, ќерка ми поспана ме праша да не сум се спремала за на пат што сум се натоварила толку многу. Нормално, во 8 часот сабајле, во кафулето сум само јас и жената која со правосмукалката зачистува, ама бидејќи сум им редовен гостин, веројатно веќе ме сметаат за инвентар, па немаа ништо против што им се тупнав толку рано. Ја одбирам масата (онаа мојата), со штекер до мене и поглед на улицата.

Убавина. Топло уште од рано, макијатото лизга, лимонадата свежа, а јас спремна за понеделничкиот муабет. Листам мејлови, нотификации, честитам родендени, уживам во тишината (правосмукалката заврши), полека пијам кафе и веќе станува 9 часот. Нормално, луѓето си имаат свои кафеани во кои се доаѓа за да се промуабети и да се прочита весник или да се изигра спортска (чисто информативно, татко ми оваа сабота ме откачи за спортска, а сигурна сум дека е тоа заради фактот што заедно никогаш ништо не сме фатиле од резултатите). Со грб свртена накај вратата, слушам како се отвора и некој тивок како мене си седнува на маса. По некое време, повторно шкрипи дрвената врата и уште од влез зашкрипува уште погласно машки глас, рапав и прилично гласен. По него доаѓаат уште двајца и претпоставувам дека се тројца пријатели (повозрасни) кои ама ич не се замараат со тоа дека кафулето не им е дома, па сакала или не, бев приморана да им го слушам муабетот.

Започнуваат со пцовка за една наша јавна и позната машка персона, која се бави со осврт на политички случувања (име не кажувам). Ако мислите дека жените оговараат, тогаш дефинитивно сте во заблуда! Она што најмногу ме зачуди беше отсуството на осет дека господата не беа сами во кафеаната, а особено што седеше и жена (јас), бидејќи машкиот полов орган на дотичниот господин кој беше тема на разговор беше надолго и нашироко споменуван барем 5-6 пати во 10 минути. И во еден момент, кога навистина ми дојде да се свртам и значајно да се закашлам, еден од нив вели “ајде де, доста со него, не ќе го зборуваме цел ден”. Уф, си реков...имало спас. Нарачувам уште едно кафе и отворам word документ за да пишувам.