“Мудроста на жената”

Добивај вести на Viber

Од сите животни лекции кои не ги научив до моиве 46 (а се тешам дека сум уште млада...та нели човек учи дур е жив!), најуспешно ненаучена ми е онаа да премолчам нешто во моментот или да се сложам со она што не се сложувам, а да си направам по мое. Паметам уште од мала дека и баба ми со комшиките, додека се пиеја маратонски кафиња и се плетеа чаршафи за чеиз, муабетеа за мудроста на жената да си ја истера водата на својата воденица, ама притоа да не се расправа дома и нештата да си течат како вообичаено.

Јас, дете ко дете, нешто слушав, нешто разбирав, ама најчесто не им го есапев муабетот. Од она што успеав да слушнам и да запамтам, сфатив дека една од “улогите” на жената е да се прави малку “на будала” и покрај се’ што ќе и’ биде во животот сервирано да остане насмеана, без да покажува конкретна реакција на нештата. Тоа секако не исклучуваше дека таа повторно ќе си направи токму онака како што сака, притоа умешно потпикнувајќи го тоа, за да излезе дека на стопанот му текнало. И сите среќни и задоволни...таа оти излегло по нејзино, тој дека бил толку мудар!

За таквата “мудрост” на жената имав слушано многу случки. Една од нив беше следната (раскажано од баба ми), која ми остана во сеќавање како најинтересна. Во Битола живееле маж и жена, во долг и просечно среќен брак, ама пустиот многу сакал да загледува други жени. Еден ден, жена му (која патем речено, била и голема мајтапџика), го седнала и му рекла дека “ај шо се пулиш по други жени, туку не знајш оти ко шетам сама, сите се вртат по мене“. Мажот слатко се изнасмеал, а жената сосем смирено и ладно му рекла да излезат и да прошетаат, ама тој да оди неколку метри зад неа и да види дека и по неа се вртат мажи. Така и направиле.