Маалски живот
Објавено во: Стил 12 Ноември, 2018
Баш пред некој ден прочитав статус кај моја многу блиска и драга пријателка со кој ме потсети на оние маалски полицајци кои беа актуелни кога бевме мали. Верувам дека повеќето од вас ќе се сетат, а за оние помладите еве појаснување. Маалскиот живот порано беше незамислив без полицаецот кој беше задолжен за одреден регион. Што би се рекло, задачата му беше да го одржува редот, а богами и мирот и безбедноста во маалото. Не’ знаеше сите по име и презиме, кој од која зграда е и тешко на оној кој навечер ќе се шуњаше во влезовите, а да не е од нашето маало. Бројот на кражби и манијачки напади, скоро нула. И се знаеше. Манијаците беа на точаци, во паркот. Ќе бидам дури и цинична кога ќе речам дека дури и тие го знаеја редот.
Тоа ме врати уште поназад, во детството. Во помалите градови, маалскиот живот беше отсекогаш поразвиен. Во поголемите градови некако е се’ порасплинето, во зградите се населуваат нови семејства, луѓето не се познаваат, а и во трката со времето немаат ниту желба. Помалите градови се сосем друга приказна. Животот се одвива полека и со помалку стресови, ретко некој со некого да не се знае, а и повеќе поколенија живеат, растат и умираат во истата куќа. На улицата на која живееја баба ми и дедо ми беше куќата на Панореа, подолу малку на Чупона...па на Љутви, до нив на моите, па на Љубица. Маалскиот живот се состоеше од блискост која е незамислива во поголемите места. Се прави слатко? Ама се подразбира дека сите од “маалата” треба да се викнат за да го пробаат. Па печената ракија, ајварот...дрвата ко ќе стасаа, сите помагаа за да се наредат, ако некој се разболеше беше срамота да не се појде и да се посети.
Целата колумна на Ана Бунтеска читајте ја на Женски магазин, тука.Можеби ќе ве интересира
Мемедоски е македонскиот претставник на „Светскиот избор за Мис и Мистер за глуви“ во Прага: Бог ме направил различен од другите, но ми подарил повеќе таленти
