Македонска реалност: Голгота во 21 век без основни услови за живот

Добивај вести на Viber

Не е првоаприлска шега туку трагедија- вака дел од дивoвселените станари во поранешните бараки на општина Бутел ја опишуваат својата  голгота.  Со години живеат во импровизираните живеалишта, во кои велат немаат основни услови за живот, но барем имаат кров над глава. И тој често протекува, ама  имаат каде да се приберат.

Параскева Чочовска пред дваесет години  дошла во Скопје.Некогаш матичар во Берово,  а денес социјален случај во Скопје. Заминала  од беровското село Владимирово со надеж дека ќе најде  подобар живот, бидејќи со години имала проблеми со  нејзиниот маж кој бил хроничен алкохоличар. Но судбината вели си поиграла со неа. Петнаесет години живее во една соба со влага и мувла во бараката број 13, која и по суеверноста и по реалноста се покажала како баксузна. Пред пет години нејзиниот 25 годишен син бил убиен под сомнителни околности, ќерката со години и живее  под кирии, а таа останала со помалиот син да живее во трошната барака. Уште еден син живее во Берово, но додава -  подобро таму, отколку овде да ги трпи нивните маки. На проблемите како што  вели им нема крај.

“Петнаесет  години живеам  во  бараката број 13. Детето на 25 години ми го убија,немаше  ниту обдукција, никој не ми кажа зошто и како. Кога немаш пари никој не те гледа. Јас сум  хронично болна жена, со години боледувам од срцева  болест,  а имам сериозни  проблеми и  со кичмата.Не сум способна за работа, а кој ќе ме вработи на шеесет и пет години. Лекови земам од пријатели или од мојата сестра кога ќе има. Имаме,  едно да го наречеме купатило, просторија за да се бањаме со кофа. Мизерен  и тежок живот”- раскажува Параскева.

За маката да биде уште поголема таа со полни шеесет и пет  години сеуште  неможе да оствари право за старосна пензија. И недостасува една и пол година работен стаж, но вели нема пари да плати.  Социјалната помош и ја укинале пред три месеци. Чукнала на многу врати, но никој не и помогнал.

“Бев во владата неколку пати, ми ветуваа дека ќе ми помогнат. Ама тогаш за тогаш и после никој не се интересираше за мојот проблем. Околу нас се градеа социјални станови. Ми ветуваа дека и јас ќе добијам, ама ништо. Се храниме во народна кујна или некој ако ни подаде колку да се протурка денот. Ми ја укинаа социјалната помош. Имам проблеми со кичмата, тешко се движам. Барав ортопедски помагала, ми ветуваа, ама повторно ништо.  Подадов документи за инвалидска пензија, стигнав до првостепена комисија. Таму почнаа да ми викаат какво било мастилото, печатот на документите. Па јас не сум лекар да знам како се потпишуваат и што ставаат на документот. За банални работи ме враќаа, а гледаат дека буквално страдам за корка леб и за лекови”- додава Параскева Чочовска.

Без пари, а со многу болести и проблеми таа е една од четириесетината станари сместени во некогашните  бараки на општина Бутел. Иако стари, дотраени и руинирани тие се нивниот дом. Сега им се заканува опасност да го изгубат и она малку што го имаат, колку да не се на улица. Од општината велат дека бараките се на приватно земјиште и тие немаат надлежност  ниту одговорност да реагираат.  

Од јавното претпријатие за стопанисување со станбен и деловен  простор имаат план да градат социјални станови на поранешната локација на општина Бутел. Оттаму велат дека овие жители ќе може да добијат социјален стан, но само  ако ги исполнуваат условите пропишани од  Министерството за транспорт и врски.