Против времето

Добивај вести на Viber

„Пишувај силно и јасно за она што те боли“ (Ернест Хемингвеј)

Ја започнав оваа колумна со цел да споделам како изгледа кога се бориш сам со себе, поттикната од многу млади девојки, а и момци кои ми се обратија на социјалниве медиуми. Можеби не допрев до мразачите на животни за да ги замолам да престанат да убиваат, можеби не допрев до циниците кои пронаоѓаат зло во секое дело, можеби не успеав да ве натерам да престанете да се прејадувате, препивате, да започнете да се цените и сакате повеќе, да научите да се борите, да уживате во секој можен даден миг овде, дека времето на сите ни е броено.. Но, успеав најсебично на свет, да се преслушувам себе си. И во секој можен следен мој пад, да се читам повторно и повторно, да се потсетам која сум кога сум на две нозе, дотерана, средена и со волја да голтнам планина ако треба.

Секој од нас паѓа, небројно многу. Мора да го имаме и тоа како составен дел од животот, не постои бескрајно добро, не го измислија Пеколот за џабе. Тој баланс на сѐ што е исправно и сѐ што не е, и нашата реакција на сите случувања во секојдневниот живот, нѐ доведуваат таму каде што сме. Има милион и едно мотивационо видео по интернетов, говорници за тоа како успеале и станале од мртвите, слики со натписи како да продолжиш понатаму, но сѐ некако мислам дека никого од нас не го допира тоа.