Што е среќа по Bukowski!
Објавено во: Стил 19 Ноември, 2018
Го сакам Белград. И кога велам Белград, мислам на ширината, на можноста да бидеш невидлив и да си наоѓаш свои катчиња. Една од работите кои отсекогаш сум ги сакала, а се поврзани со Белград, се книжарниците. Мајко мила, за мене тие се како за гурман полна трпеза. Наслови, книги, шаренило. Ги паметам времињата кога се враќав со полн багажник книги. А сега, жив ќејф бев кога и ќерка ми нарача да ѝ купам книга. Откако замина она време кога сите обврзно учевме српски во училиште, новиве генерации се укратени за одлични книги кои уште не се преведени кај нас. Читаат на англиски, или чекаат да почнеме да одиме во чекор со преведувачите од соседните земји, иако се забележува и кај нас голем напредок.
Бидејќи јас сум од таа генерација која читаше и чита на српски, ден-денес 80% од книгите во мојата (не баш мала) библиотека се на српски јазик. Среќна сум што имам женско дете (ова малку ги задевам свекрвите), па нема снаата да ми замери што наместо накит, сум арчела пари на книги и тоа такви што не може да ги разбере (мислам на јазикот). Како и да е, пикната во една книжарница налетувам на досега непознат наслов од Bukowski (Шекспир никада ово није радио) и веднаш решив да ја земам книгата. Порано повеќе можев да го читам. Ме фасцинираше со својата сировост и суровост, ми оставаше и некоја мачнина во која мазохистички уживав. После некако и јас се променив, но ете, читајќи за што се работи во книгата решив да ја земам.
Целата колумна на Ана Бунтеска читајте ја на Женски магазин, тука.Можеби ќе ве интересира
Мемедоски е македонскиот претставник на „Светскиот избор за Мис и Мистер за глуви“ во Прага: Бог ме направил различен од другите, но ми подарил повеќе таленти
