28 Март, 2024
0.0239

Додека ја чекаме смртта

Објавено во: Стил 19 Декември, 2018

Добивај вести на Viber

Бабата. Сите ја имаме по дома, некој повеќе некој помалку. Те размазува, те прејадува, те брани, не те дава во градинка, те гледа како парче од неа извадено, себично те чува за себе. Мојата е нај баба, слика и прилика. Потекнува од попско семејство, пргава, стројна, имашна и како млада права убавица, тврдоглава жена со ситни раменици, а огромни гради што ја тежат кон напред (не дала мајка природа кај мене тој дел го прескочи, на татко ми страната сум) и едни брчки, бразди, цел живот всаден во нив. Ја паметам откако знам за себе, јас сум нејзина копија по дух, таа е второто јас. До ден денешен ме бара да ме праша дали јадев, што јадев, дали ми е топло, дали сум добра, собира пари за родендени и слични поводи.

Тешка жена.

Се сеќавам на една ситуација, имав пет или шест години. Во куќата во која што живеев со нив додека мајка ми и татко ми беа на работа, за да влезеш имаше праг. Го поправаа кровот една пролет,имаше полна куќа мајстори и цел ден го помина во кујна. Мајсторот сакал кафе, сакал вода, па чек цигара, па чек ова па она..Готвеше тава ориз со пилешко.

Целиата колумна на Ивана Кнез читајте ја на Женски магазин, тука.

Можеби ќе ве интересира

СЕ ОГЛАСИ НАВОДНАТА ЉУБОВНИЦА НА ПРИНЦОТ ВИЛИЈАМ: Никој не очекуваше да каже ништо, но не можеше повеќе да молчи

СЕ ОГЛАСИ НАВОДНАТА ЉУБОВНИЦА НА ПРИНЦОТ ВИЛИЈАМ: Никој не очекуваше да каже ништо, но не можеше повеќе да молчи