Машко дете мајка родила
Објавено во: Стил 28 Мај, 2018
Љубљана-Загреб-Белград-Скопје...се’ на се’, околу 1000 километри. Во автомобилот моите родители и ќерка ми, а јас возам. Што би рекле 99% од луѓето “машки извозено”, со 3 застанувања за да наполнам гориво и да истегнам нозе. Некаде пред Скопје, после скоро 11 часа возење (чекање по граници и пат), татко ми вели “и после ќе речат син! Абе ајде...ќерко, браво”. И потоа фативме муабет за патот и како си поминавме изминативе денови, а мене во главата ми остана мислата дека женските деца во семејството отсекогаш биле третирани како нежни битија кои немаат сила, или барем не онолку колку што имаат машките!
Колку сме ние жените потценети во однос на она колку и што можеме да искрепиме. Денешнава приказна ќе бидат фрагменти, за кои говорев на 8-ми Март по повод родовата еднаквост (ете...и на тој муабет му дојде редот).
Родена сум среде зима, на 23-ти јануари 1972 година (што би рекла ќерка ми, не сум модерна бидејќи не сум од овој век!). мајка ми вели дека било сув студ, грч ладно. Кога сум се родила, после повеќечасовни маки, докторот излегол да му соопшти на татко ми дека добил син. Мајка ми, сета во солзи свикала “ама докторееееее, женско е, Ана е”. “Е ако де, нека се порадува малку” одговорил тој. Така, моето раѓање се славело 2 пати, еднаш за синот, а вториот пат за Ана. Да не зборувам дека откако му кажале дека уствари има ќерка, татко ми убаво си прашал да не се близнаци.
Целата колумна на поетесата Ана Бунтеска читајте ја на Женски магазин, овде.
