Пред и после смртта

Добивај вести на Viber

Вчера бев Битола (не, немам грешка и не ми фали ”во”, туку го кажав токму онака како што е по битолски). Тргнав со време, нормално на најжешкото! Некаде накај Плетвар почна да ме фаќа она чувство кое не се опишува со еден збор. Страв, тапа болка во стомакот, па почнав да се препотувам (не беше до хормоните, а и климата си работеше уредно). Како наближував кон Битола, болката од стомакот почна да ми се шири нагоре, накај грлото. Знам, секогаш знам од што ми е. Враќање и навраќање на детството и она чувство на загуба дека е неповратно отидено.

Нејсе, се најдов со Тихомир (Јанчовски, нормално!), ги однесовме книгите бо Бар чаршија, кое е едно од оние места кои одма се лепат на душа и се прибрав во соба да се средам. Среќа што бевме кнап со времето и немав време да се мачам со стомакот и грлото кои не попуштаа. И еве, излеговме накај 8 часот, дотерани (ко за поетско читање) и бидејќи дувкаше, решивме да одиме пеш. Нема да ве замарам со тоа како беше читањето и атмосферата, кои ќе се паметат уште долго. Нема да ве замарам со пеењето на Добрила, која успева од она ситно тело да извади моќен глас, што мене ме фасцинира секој пат кога ја слушам. Мина вечерта, преморена си легнав, со ниет дека следниот ден ќе појдам на гробишта кај баба ми и дедо ми, а потоа ќе им се нацртам на моите во Охрид да ги изненадам и да го изгушкам и изнамирисам детето.

Сабајлината уште рано, тргнав. Патот за гробиштата го знам и со замижани очи. 

И не појдов!