Застанав кај лузните
Објавено во: Стил 27 Март, 2019
Дојдов дома, и помина време, раната заздрави и отидов на вадење конци. Да се разбереме спиев со барбиката секоја вечер и освен јас, мајка ми и татко ми никој не смееше да ја игра. Кога ми ги извадија конците, докторот му кажа на татко ми дека убаво ќе зарасне раната, но можеби кога ќе бидам голема убава девојка ќе треба да направам пластична операција за да не се познава лузната. Уште ја носам таа лузна и не ја отстранувам.
Кога се случи атентатот на Киро Глигоров, јас изреагирав дека сега и претседателот има дупла веѓа како мојата. Сега се познава само кога сум лута и намрштена. Но, реалноста е дека ја сакам, таа и секоја лузна што ја имам. Ме потсетуваат за изборите кои ги направив од рано детство и патиштата кои ги одбрав за да станам тоа што денес сум. Сите очекуваа дека никогаш повеќе нема да се качам на лулашка. Позади зградата во која живеевме имаше парк со лулашки каде редовно дружевме маалски.
Целата колумна на Ивана Кнез читајте ја на Женски магазин, овде.
Можеби ќе ве интересира
ПРОСЛАВА ВО ДОМОТ НА ПОРАНЕШНИОТ МИНИСТЕР ЗА ЕКОНОМИЈА - честитки од сите страни
