ЛЕКАРОТ КЕЦМАНОВИЌ ГО НАУЧИЛ ДА ПУКА, ТОЧНО ВО СРЦЕТО ИЛИ ВО ГЛАВАТА: Ведрана Рудан со порака „Да не се залажуваме ова е само почеток“

Добивај вести на Viber

Јас сум ужасната, но не и изненадена, пишува познатата хрватска колумнистка Ведрана Рудан, по масакрот во основното училиште, „Владислав Рибникар“ во Белград, каде 13-горишниот Коста Кецмановиќ уби осумина свои другари и човекот кој беше обезбедувач. Вели дека не може да се помири со фактот дека детето-убиец на возраст колку нејзината внука, на која мајка и и татко и не и ставаат оружје врака и не ја учат да пука.

Ова е нејзината последна колумна

Живееме во свет исполнет со омраза. Луѓе, каде и да сте, Америка не е единствената, таа негува омраза како што се одгледува нежно растение. Внимателно, посветено, од ден на ден, од година во година. Ние постоиме како луѓе само ако имаме непријател и ако ги вложиме сите сили во негово истребување.

Кој е нашиот непријател? На Хрватите, Србите, на Србите, Хрватите, на Украинците, Русите, на Русите, Западот... За белците, црнците, за црнците, белците, за Евреите, Палестинците, за Палестинците, Евреите... Секој е непријател на секој, тој што е подобро вооружен е победник.

Момчето од Белград го доживеа животот како војна. Кога имал дванаесет, да се надеваме дека медиумите не лажат, татко му го однел на стрелиште, му ставил пиштол во раце, му покажал мета и го научил да пука. Во срцето или главата на хартиениот човек. Ако нацртаниот лик имал доволно куршуми во главата или срцето, таткото го пофалил момчето.

Животот убива, посилниот победува, неправдата се лечи со смртта на ближниот. Кој те погодува со единица, а него со куршум. Наставникот е непријател, децата околу вас се непријатели, чуварот на влезот во училиштето е непријател, зошто да ги оставите да живеат кога имате два пиштоли „во сеф под шифра“? Дали е проблем да се знае кодот кога ти и татко ти бевте воени пријатели од својата дванаесетта година? Другарите се на иста страна, делат се заедно, зошто да не и шифра?

Таткото на момчето убиец е „угледен лекар“, односно човек кој спасува животи, човек кој не убива. Тогаш зошто пиштоли, пукање во цели, ставање оружје во рацете на дете? Пораката е јасна, не може да биде појасна, кога сте во неволја пукајте. Детето беше во неволја, пукаше, ги погоди планираните цели затоа што беше тренирано за тоа.

Ајде да погледнеме наоколу, да погледнеме внатре. Ние сме исполнети со омраза и потреба да го тргнеме погледот кога ќе го видиме тоа кај нашето дете. Навивачите со стапови во рака кои ги тепаат „непријателите“ се „наши деца“, често и „херои“, на силувачите им се простува, во Хрватска, затоа што биле воини, затоа убијците, наставниците ги гледаат како криминалци секогаш кога на нашето дете му даваат пониска оценка од онаа што би им ја дале.

Во Хрватска „првата дама“„убила“ професорка со други средства затоа што на својот миленик му подарила четворка. Дали некој во Хрватска побарал да му се суди на такво лице? Зошто би? Во нашите општества наставниците се суштества со низок ранг, слабо платени идиоти и будали, проблемите со нив се решаваат само со куршум. Ако не сте сопруга на претседателот на државата.

Убиецот, на возраст од мојата внука, немаше многу избор во конфликтот со крвожедниот свет во кој живее. Гледаме дека се може да се реши со оружје, дека преку ноќ може да се стане и ударна вест и херој на нашето време во перцепцијата на оние кои ќе го следат примерот на момчето од Белград.

Да не се залажуваме. Ова е почеток. Сосема е лудо да се очекува медиумите да продолжат да пишуваат за оваа грозоморна тема, како што правеа Норвежаните кога минуваа низ истиот пекол. Ние не сме Норвежани. Триесет години по крвавата војна, ние сме во крвава војна, нашите „угледни лекари“ се вооружени до заби, како се вооружени „неугледните“, „обичните“ луѓе кои се исполнети со исто толку омраза?

Колку има смисла да се зборува денес за многумина од нас чиј свет се сруши врз нашите глави од помислата на сиромашните родители на убиените деца, сиромашните родители на преживеаните деца, сиромашните преживеани деца кои никогаш повеќе нема да бидат нормални?

Нема смисла. Не можеме да утешиме никого со патетика, но владетелите на нашите животи треба конечно да сфатат дека направија се за да се погрижат триесет години во нашиот регион насилството, криминалот и омразата да се доживуваат како самоодбрана од „непријателот“.

Денеска е учител или десетгодишен дтугар од клупата, утре убиениот ќе биде поддржувач на противничкиот клуб. Земјо, каде си? Објавете ни официјално дека по триесет години војна ќе се збогувате со оружјето. Можете да го направите тоа, но нема. Полесно ви е да леете лажни солзи над мртвите деца отколку да направите нешто за да им помогнете да растат во мир, љубов кон ближните и слобода.

Не можам да побегнам од фактот дека мојата внука е врсничка на убиецот и може еден ден да биде жртва. Убиец нема да биде затоа што нејзините родители не и ставиле пиштол во рака и никој никогаш не и рекол дека има спас во омразата.

Утеха за родителите на убиените деца нема и нема да има. Има ли надеж за нас кои досега не сме погодени од раката на Злото?