Реториката на националното понижување

Добивај вести на Viber

Непосредно пред Алексис Ципрас да победи на изборите во Грција, тој се сврте кон гласачите на следниов начин: "Во понеделник националното понижување завршува. Запираме со извршувањето на налозите од странство! "

Секој кој е во искушение да ги отфрли коментарите за националното понижување и да ги дефинира како грчка ексцентричност, треба да фрли внимателен поглед кон светот. Една тема која ја поврзува Русија, Блискиот Исток, еврозоната и Источна Азија - тоа е реториката на националното и културно понижување, пишува Financial Times.

Еден од првите акти на Ципрас како премиер беше да го посети споменикот на грчките партизани, егзекутирани од нацистите во Втората светска војна. Овој гест на национална гордост имаше за цел да ги потсети избирачите на херојството на нацијата од минатото и да и нанесе удар на Германија, која го воведе "пакетот" кредитори во еврозоната.

Грчката влада ја презеде функцијата, ветувајќи дека ќе го намали долгот на земјата и ќе го прекине мерките за штедење. Иако конфликтниот пристап на СИРИЗА досега не направи многу за постигнување на овие цели, гласачите уживаат во шоуто на непослушност. Рејтингот на СИРИЗА е се поголем, а депозитите во грчките банки растат.

Конфронтацијата на Русија со Западот, исто како Атина се судри со доверителите, се храни од чувство за повредена национална гордост. Претседателот Владимир Путин и неговата генерација лидери некогаш служеле на поголема и посилна држава - Советскиот Сојуз. Сега Путин инсистира дека современа Русија треба да биде третирана како голема сила. Навидум причини за интервенцијата во Украина божем го штитат националниот интерес - поморски бази, пазари и граници, но реториката на Москва врие од чувство за национално понижување и инсистира на тоа дека не може да се занемарува.

Русите сакаат да покажат дека не можат да бидат предмет на малтретирање од арогантните Американци. Путин се обраќа и кон минатото, за да ги повика духовите од ѕвездите на својата земја - Големата патриотска војна од 40-тите години. Руските политичари пак го истакнуваат рускиот нуклеарен арсенал како тотем на нивниот статус на голема сила и причина другите да се плашат од нив. Чувството за национално понижување е од централно значење е и во пристапот на Кина кон надворешниот свет. Учебниците по историја и Националниот музеј во Пекинг се запираат на "векот на понижување", кој продолжува од првата средба со западниот империјализам во XIX век до поразот на Јапонија во 1945 година.

Претседателот на државата Си Дзинпин повикува на "нов тип големи односи на власта", инсистирајќи Кина да се третира рамноправно со САД.

Исламските фундаменталисти исто тргуваат со идејата дека Запад ги понижува угнетените муслимани. Во 2003 година, Том Фридман, колумнист во New York Times, го коментираше говорот на Махатир Мохамед, тогаш премиер на Малезија, кој тврди дека "единствената најмногу потценувана сила во меѓународните односи е понижување". Фридман посочува дека тоа чувство ги подхранило немирите на Палестинците против Израел и против американската окупација на Ирак.

Кога револуциите избувнаа во Блискиот Исток во 2011 година, се чини дека многу од арапските нации одлучија дека треба да ги отфрлат своите влади како извор на вистинските причини за нивните понижувања. Меѓутоа, оттогаш повторно стана модерно да се обвинуваат аутсајдерите и Западот за проблемите. Владата на Иран и џихадисти од "Исламска држава" се мразат, но делат истата реторика, која ветува дека ќе го отфрли понижувањето на Западот, без разлика дали станува збор за настојувањето на Техеран да развива своја нуклеарна програма, или за проповедањето на радикалистите против западните вредности.

Низ годините различни теоретичари и филозофи пишувале за улогата на гордоста и понижувањето во меѓучовечките односи - почнувајќи од Жан-Жак Русо. Заклучокот од ова е дека решавањето на меѓународните конфликти може да вклучува мисли и емоции, исто толку колку и интереси. Понекогаш не може да се игнорира чувството за национално и културно понижување, а гестовите за обновување на чувството на национална гордост може да се релативно мали.

К.К.