Просечниот човечки живот има 26 000 денови –превземи акција!

Навистина загрижува неактивноста на луѓето. Се прашувам  што е тоа што ги тера луѓето да бидат толку пасивни и летаргични?Што е тоа што ги тера да повторуваат одредени фрази:Како треба така нека биде! Не зависи од мене!или Ќути има и полошо!

Мора да има некоја позитивна намера вo ваквите изјави?
Дали луѓето се плашат од одговорност? Бидејќи ако кажеме дека некоја работа сепак зависи од нас, ќе треба да превземаме акција, а зоната на комфорот не ни дава да си ја нарушиме комоцијата.
Зошто да менуваме сега нешто, кога ова ни е познато?
А, замислете да направиме промена, како ќе ни биде?
Дали е стравот од промени?

Кога ќе слушнам такви изговори, се прашувам, што ли е тоа што ги тера луѓето да се предадат и да не веруваат во својата моќ, дека можат да променат нешто?

Искуството ме води кон идејата дека не секој има чувство на припадност.
Првото прашање кое што ми се наметнува е, дали припаѓате во градов, во земјава?
Ако одговорот не е целосно да, тогаш треба да си го поставите прашањето каде припаѓате?

И пасивни и активни, и агресивни и мирни, и тажни и среќни ние секогаш влијаеме на околината. И сета таа пасивност, агресивност, тага, лежерност повторно ни се враќа нас.
Бидејќи сме веќе 21 век, би требало да сме еволуирани во свеста и да прифатиме дека постои некакво системско поврзување. 
Ние сме дел од природата и не сме семоќни. Таа опстојува поради балансот на давање и земање, придонес, поврзаност и синхронизација.
Колку вие давате, а колку земате? Колку вие придонесувате за да креирате околина, заедница и општество во кое вие ќе имате чувство дека припаѓате? 
Што е тоа што ве спречува да направите промена и да креирате подобар живот?
Дали е општеството, околината, семејството, организацијата или сте тоа вие самите?

Кога би се освестиле дека, по сообраќајот и по ѓубрето се гледа колективната свест на еден народ, дали би превземале некаква акција?
Дали со негирањето на вашата одговорност вие одите против себе т.е. му велите “НЕ” и на својот живот?
Знаејќи го фактот дека еден просечен човечки живот брои само 26000 денови, избројте ги вашите денови кои што ви преостануваат и запрашајте се:
Кога ќе го зграпчам мојот живот и ќе му кажам целосно “ДА”?За почеток излези да гласаш!

Марина Анчевска, НЛП Тренер и основач на Центарот за бизнис психологија.