Западот „флертува“ со Тајван, исто како и со Украина, дали се ова погрешни потези?

Добивај вести на Viber

Колумнист на британски Гардијан во своја анализа укажува на погрешните потези на Западот во случајот со Украина и пред се Тајван.

- Тие што се за војна најгласно викаат и удираат во гради, желни да татнеат тенкови и млазови да рикаат. Оние кои се против се отфрлаат како слаби, помирувачи и поразителни. Кога свират трубите и чукаат тапаните, разумот се покрива - пишува Сајмон Џенкинс.

Според него, посетата на претседателката на американскиот Конгрес Ненси Пелоси на Тајван беше толку очигледно провокативна и потсетува на нејзината изјави „од суштинско значење е Америка и нејзините сојузници јасно да кажат дека никогаш не им попуштаат на автократите“. Прекумерната реакција на Кина е класичен пример за брза ескалација. Меѓутоа, кога Џо Бајден тврдеше дека САД воено ќе го бранат Тајван, претседателската канцеларија веднаш отстапи, потврдувајќи ја политиката на „стратешка двосмисленост“. Останува случајот дека никој сосема не верува дека САД ќе војуваат за Тајван - до сега, пишува Гардијан.

Слична двосмисленост го влева односот на Запад кон Русија во однос на Украина. САД и Велика Британија повторуваат дека Русија „мора да пропадне и да се види дека не успеала“. Но, дали навистина можеме да сметаме на Русија дека ќе толерира сè поголемо уништување на нејзиното оружје без ескалација на конфликтот? Се чини дека Западот е подготвен да ја одржи Украина до нерешено, надевајќи се дека ќе одложи некоја страшна серија пенали. Сè што може Русија да направи е да изврши повеќе злосторства за да го задржи својот тим во игра.

Тоа се истите несигурности што ја преплавија европската дипломатија во 1914 година. Владетелите протестираа додека генералите штракаа и штракаа со сабјите. Се вееа знамињата, а весниците беа полни со списоци со оружје. Преговорите се претворија во ултиматуми. Додека линијата на фронтот молеше за помош, тешко на секој што проповедаше компромис. За време на двете нуклеарни кризи Исток-Запад од Студената војна, во 1962 година над Куба и во 1983 година поради лажна ракетна тревога, катастрофата беше избегната со неформални линии на комуникација меѓу Вашингтон и Москва. Тие редови денес наводно не постојат. Источниот блок го водат двајца автократи, кои се параноични за нивните граници.

Западот е уништен од ослабени и неуспешни лидери, кои се обидуваат да го подигнат својот рејтинг преку промовирање конфликти во странство. Она што е ново е трансформацијата на стариот западен империјализам во нов поредок на западните „интереси и вредности“.

Таквата наредба стана произволна и не познава граници. И покрај тврдењето на Ненси Пелоси, Западот „попушта“ кога му одговара, интервенира или не. Оттука и своеволната политика кон Иран, Сирија, Либија, Руанда, Мјанмар, Јемен, Саудиска Арабија и други. Британија и го даде Хонг Конг на Кина и го подари Авганистан на талибанците.

„Никогаш во мојот живот Министерството за одбрана не мораше да ја брани мојата земја од каква било веродостојна прекуокеанска закана, најмалку од Русија или Кина. Наместо тоа, во потрага по „интереси и вредности“ уби безброј илјадници странци во мое име Сега, кога се наѕира заканата од сериозна конфронтација Исток-Запад, најмалку што треба да очекуваме од веројатно следната британска премиерка, Лиз Трус, е таа да ги отфрли своите клишеа и јасно да го артикулира она што го гледа како Целите на Британија, доколку ги има, во Украина и Тајван“, напиша колумнистот на Гардијан.

Ниту една земја не е формален сојузник на Британија или критична за нејзината одбрана. Ужасот на руската агресија ја оправда воената помош за Киев, но тоа беше хуманитарен, а не стратешки одговор. Веројатно најголемата помош што можеме да и бидеме на Украина е да помогнеме за евентуалното враќање на нејзината работна сила во егзил и да помогнеме во обновата на нејзините уништени градови. Тајван, исто така, заслужува сочувство во својата историска борба со Кина, но неговиот статус не претставува никаква воена закана за Британија. Нејзиното население долго време е задоволно со двосмислениот однос со Кина, бидејќи знае дека е на нејзина долгорочна милост.