Митот за индискиот директорски рекорд

Добивај вести на Viber

„Харвард бизнис ривју“ се осврна на бизнис митот дека Индија е земја која извезува најмногу директори во светот. Именувањето на Сатјa Надел за извдршен директор  на „Мајкрософт“ во некои медиуми беше дочекано со наслови како: Зошто „Мајкрософт“, а и сите останати сакаат директори Индијци? Магазинот „Тајм“, инаку уште во 2011-та година објави текст: “Индија е најголем извозник на директори“, потсетува „Харвард бизнис ривју“. Но дали Индијците навистина се држат на врвот на најголемите светски корпорации? Според листата Fortunе  500 од најголемите компании во светот само три кои не се од Индија имаат директори кои се од оваа земја, Арцерол Митал (директор Лакшми Митал), Дојче Банка (Аншу Џаин) и Пепси (директорка Индра Нуји). Точно толку небразилски фирми имаат Бразилци за директори, додека дури пет компании кои не се од Јужна Африка имаат луѓе на челната позиција кои доѓаат од оваа земја. Дали тоа значи дека тезата “Растењето во Индија е одлична обука за управување со компанија“ е погрешна? Не баш, оценува „Харвард бизнис ривју“. Индијците навистина имаат постигнато неверојатен успех во раководењето на странски компании. Процентот на "Startup" во Силиконската долина каде управуваат Индијци, денес се зголеми на 13 отсто во споредба со седум проценти од 80-тите и 90-тите години на минатиот век. Според една анализа, годишниот приход на индиската дијаспората е колку што е една третина од БДП на Индија, а повеќето од тие пари се заработени само во Силиконската долина. Всушност, вистинскиот мит не го претставува успехот на Индијците во странство, туку тврдењата дека најголемите светски компании денес станаа толку глобални што националната припадност нема толкаво влијание на одлуката кој ќе биде избран за директор. Сепак, само 13 проценти од фирмите на Fortune 500 листата на најуспешните компании ги водат луѓе кои не се од држава во која се наоѓа регистрираното претставништво на компанијата. Доколку се погледнат само странските компании кои на чело имаат поставено Индиец, може да се види всушност како “отвореноста“кон странски директори од држава во држава варира. Додека европските фирми сакаат да именуваат странски директори, американските по ова прашање се малку построги, додека јапонските се најстроги. Склоноста на компаниите да именуваат странски директори, исто така е поврзана и со отвореноста кон трговијата, капиталот, информациите и луѓето. Сепак именувањето на странски директори можеби и понатаму е реткост во главната економија, но изборот на Мајкрософт не претставува никакво изненадување. Впрочем ова испраќа позитивна порака на вработените во оваа компанија, каде најдобриот кандидат, наспроти неговото потекло може да стигне до самиот врв, заклучува „Харвард бизнис ривју“. К.К.